او خانم وقت که میری همه دنیایی مه میره

تاقت و حوصله و تاب وتوانهایی مه میره

بنشین، بنشین لحضه کک ِتا که ترا سیر ببینم

گل امید خوده  روی نیکویی تو بچینم

تکیه بر کرسی قربانی میزد که می زیبد

من به پیش قدمت بهر گدایی بنیشینم